Arjen Lubach is voor veel mensen een hoofd op tv of op het podium. Ik ken hem via vrienden ook een beetje als ‘gewoon mensch’, maar daar moet men zich wellicht ook niet al teveel van voorstellen. Wel is het erg cool om iemand te kennen die niet alleen op tv gezien wordt, maar ook nog eens boeken schrijft.
Zijn eerste boek (Mensen die ik ken die mijn moeder hebben gekend, 2006) was voor mij een aardige kennismaking met wat er mogelijk verder allemaal nog achter zijn persoon stak. In ieder geval herkende ik veel van zijn humor. Tegelijkertijd vond ik het boek nogal fragmentarisch, en kwam het op mij een beetje over als een stijloefening.
Bastaardsuiker
Bastaardsuiker is het tweede boek van Arjen Lubach, en is de moeite waard. Het verhaal (waarover ik hier verder niets verklap, dat doet de uitgever hier al) is door middel van een paar verhaallijnen mooi door elkaar heen opgebouwd en is op het einde zelfs spannend. Het fragmentarische van zijn eerste boek is hier omgezet in een meer filmische toepassing van flashbacks en verschillende perspectieven, en dat vind ik al een stuk leuker. Ik las de ontknoping in één ruk uit en was niet in staat het boek zomaar opzij te leggen voordat ik wist hoe het zat.
Kan het nog beter? Ik denk het wel, en daarom kijk ik alvast uit naar het derde boek van Arjen Lubach. Voorlopig eerst nog maar even genieten van die mooie boektrailer van Bastaardsuiker: