(Stemadvies): Een maatschappij die waardecreatie serieus neemt, streeft naar ‘scenius’

Vandaag kwam ik deze video tegen op Facebook, waar Rutger Bregman hem deelde met de woorden “Brian Eno over het basisinkomen – briljant.”.

Wat ik vooral briljant vindt aan deze clip is hoe Brain Eno verwoordt hoe de mensen die wij meestal aanduiden als ‘geniaal’ onderdeel zijn van een community of netwerk of gemeenschap die hen voedt. Niet omdat dat persé zo afgesproken is, maar omdat dat is hoe gemeenschappelijke interesse werkt. Ik maak of zeg iets, jij reageert erop, wij reageren op elkaar, we maken of zeggen betere en mooiere dingen en op een gegeven moment wordt één van ons door ‘de wereld’ in de spotlight gezet als de persoon die iets prachtigs gemaakt heeft.

Scenius is the creative intelligence of a community

Scenius is geen nieuwe term, er is ondertussen al veel over te vinden. Kijk maar eens bij Kevin Kelly of op Wired. De video van Brian Eno bekijkend, realiseerde ik me dat ik dat begrip van Scenius eigenlijk veel belangrijker vindt dan het begrip Basisinkomen, dat Bregman er aan hangt.

Scenius is een fundamenteler begrip, dat in mijn ogen het nastreven waard is. De term Scenius benoemt namelijk een positieve waarde van gemeenschappen. Het lijkt me een goed streven van steden, provincies en landen om een veelheid aan sceniussen (scenia?) te helpen bestaan, omdat vanuit een scenius de waardecreatie komt die zowel maatschappelijk als cultureel en economisch betekenis heeft.

Wie is de partij voor het Scenius?

Het verkiezingsgeweld rondom de Tweede Kamer verkiezingen van 2017 begint op gang te komen. Voorlopig is er weinig gezegd dat me helpt om een keuze te maken. Misschien wordt mijn keuze-selector wel scenius. Van welke politieke partij geloof ik dat zij streven naar een maatschappij die het mechanisme van scenius waardeert en stimuleert?

Can ‘Blockchain’ save the music industry? Try asking a different question!

This week, MusicTechFest released their first Blockchain Whitepaper. It was created during the may 2016 MTF-event in Berlin (to which I was invited, but could not attend).

It is a fun read, and mostly accurate (Satoshi’s Bitcoin Whitepaper was released in 2008, not 2010, for instance). The discussions of possibilities for technical implementations of Blockchain technology are fortunetely limited:

“Simply starting from a technical perspective and inventing solutions in search of problems would not have provided the foundational work achieved in the lab.”

Also, much to its credit, the whitepaper addressed that most basic challenge for all of today’s complex systems: complexity, obfuscation and opaqueness of the current solutions:

“Fortunately, some interesting resolutions emerge – ideas that met at a strange crossroads of the blockchain’s inherent limitations and struggles to get an industry that is used to operating in a an opaque environment to transition to total openness.”

Most importantly, the authors of the Whitepaper show to understand the magnitude of complexity, and the inevitable conclusion to which that insight must lead:

“Although, as noted, there was nothing resembling a complete consensus, the very divisiveness seemed to indicate that trying to make a one-size-fits-all complete solution would be a project doomed to fail.”

Only a common enemy unites all stakeholders

Most interesting part of this Whitepaper, to me, is where it discusses the road forward. Having mapped out all stakeholders, the Whitepaper plausibly argues that:

“Each of the stakeholder groups have varying levels of attraction and impediments for adopting a blockchain solution, but even within the categories we identify, differences in opinion are legion.”

When confronted with a large array of stakeholders, that hold competing views on how data needs to be handled, let alone business models that do not suffer change lightly, it helps to take the view, described as ‘Chain Computerization‘. The only way to bring all stakeholders together in any worthwhile effort is to identify the Dominant Chain Problem. Meaning: which problem touches every stakeholder in a way that they are willing to put in the effort to come to a solution that benefits the entire chain?

Enter Conflict Resolution. The common enemy that might unite all stakeholders.

“One key aspect that the result of our discussions was on the topic of conflict resolution – that is, how should the (single, global) system handle if multiple parties claim ownership on a single piece of data?”

And before you think: you will never manage to build a system that resolves the conflicts that arise from this, read along:

“Our conclusion is simple: the system, if it is decentralised through, for example, a blockchain, need not concern itself with resolution as long as it is clear to all users that the conflict exists. That is, searching the system for information concerning a piece of music would return all the relevant assertions made against it. Once the conflict is made visible, it is far more likely that the rights holder (or equivalent) will take further action outside of the system, getting the opposing party to withdraw their assertion of ownership, whether through direct communication or legal action or some other form of conflict resolution.”

I am curious to see if and what comes of this effort. If possible, I’d like to contribute.

Read the entire Whitepaper here.

Aander lu, bin ook lu – je eigen blinde vlekken

https://twitter.com/realoomph/status/23768922205462528

Da’s alweer vijf jaar geleden, dat Sanne Roemen tegeltjes met spreuken zocht voor haar toilet, en ik er eentje stuurde met de spreuk ‘Aander lu, bin ook lu”. Het duurde even voor ze erachter kwam dat ik degene was die het tegeltje stuurde, lachen.

Bas van de Haterd besprak het boek De Mietjesmaatschappij, en beschrijft hoe ongemakkelijk dat voor hem was. En ik herken het. Want niet alleen zie ik om me heen hoe moeilijk mensen het vinden om om te gaan met elkaars verschillen, ik vind dat zelf ook vreselijk moeilijk.

Langzamerhand begin ik me bewust te worden van allerlei soorten vooroordelen die ik blijk te hebben ten opzichte van anderen, en merk ik dat mijn gedrag en gedachten soms sexistisch zijn bijvoorbeeld, of racistisch. Bas sluit zijn bespreking af met:

“ik voel me oncomfortabel bij het stellen van de vragen over intelligentie verschillen tussen rassen en seksen, maar het feit dat we ze niet mogen stellen betekent ook dat we er verdomd weinig nog van weten. En het feit dat we het niet weten, betekent dat als ze er zijn, we er niet op in kunnen spelen.”

En dat is het punt dat mij raakt. Voor mij is het aansluitend en aanvullend op wat Kees Klomp schrijft in dit blog:

“Er bestaan geen goede mensen, wel bewuste mensen”

Natuurlijk zou ik op onderzoek uit kunnen gaan hoe het nou komt dat ik kennelijk vooroordelen in mij heb. Zouden het mijn genen zijn? Of de opvoeding door mijn ouders? Of de omgeving waarin ik opgroeide? En dan zou ik daar boos over kunnen worden, bijvoorbeeld. Of actie gaan voeren om te proberen de dingen die niet met mijn genen te maken hebben, te proberen te veranderen.

Ik zou kunnen proberen om een definitie van goed en kwaad te maken, en mezelf te richten op het Goede, en anderen te wijzen op het Kwade. Maar dat doe ik niet.

Ik wil gewoon proberen om bewuster te worden. Door mezelf regelmatig te herinneren aan die spreuk ‘Aander lu, bin ook lu’. En door open te staan voor meer contact met die ‘Aander lu’, want het heeft er best veel schijn van dat het nogal wat uitmaakt met wie je allemaal wel (en vooral niet) in contact komt:

“There is stronger evidence that racial isolation and less strictly economic measures of social status, namely health and intergenerational mobility, are robustly predictive of more favorable views toward Trump, and these factors predict support for him but not other Republican presidential candidates.” – Jonathan T. Rothwell, Explaining Nationalist Political Views: The Case of Donald Trump

Ik wil graag mijn steentje bijdragen aan een positievere wereld. Dat begint bij mezelf, bij het openstaan voor het feit dat we allemaal anders zijn. In geloof, in voorkeuren, in kwaliteiten en talenten. En dat juist die diversiteit ons heel veel moois kan brengen.