Category: Grote Themas

Schepen Aan De Horizon – aflevering 2

Dit was een wat moeilijkere aflevering van SADH om terug te luisteren. Ik praat erin namelijk over de Piramide van Maslow alsof het een sequentiële reeks levensvoorwaarden betreft. Terwijl ook Maslow zelf al vrij snel tot de conclusie kwam dat dat niet zo was.

Oei, dit was een wat moeilijkere aflevering van SADH om terug te luisteren. Ik praat erin namelijk over de Piramide van Maslow alsof het een sequentiële reeks levensvoorwaarden betreft. Terwijl Maslow dat nooit beweerd heeft.

Ik luister de komende tijd een aantal oude podcasts weer terug. De tweede is uit de zomer van 2013, de tweede aflevering van de podcast Schepen Aan De Horizon.

In deze post deel ik de samenvatting, beste quote en drie inzichten die ik uit het gesprek haalde.

Luister de hele aflevering hier terug: https://sadh.nl/2013/07/11/schepen-aan-de-horizon-aflevering-2/

Topquote

En je zou ook best een case kunnen maken om die leerplicht af te schaffen en een leerrecht in te voeren. Dan moet die school het ook een beetje hun best doen om de klanten tevreden te stellen.

Ronald Mulder

Samenvatting

Het gesprek gaat over het onderwerp zelfverwerkelijking en hoe dit in verband staat met de hiërarchie van behoeften. De gasten praten over hoe de maatschappij mensen conditioneert om alleen dingen te zien die ze weten en mogelijk achten, en hoe dit het streven naar zelfverwerkelijking beïnvloedt. Ze bespreken ook hoe het huidige onderwijssysteem studenten mogelijk onvoldoende voorbereidt op de veranderende arbeidsmarkt en hoe belangrijk het is om studenten te leren hoe ze kunnen leren en zich kunnen aanpassen in onbekende situaties. Het gesprek eindigt met een debat over de vraag of er verplichte onderwijsvereisten moeten zijn of dat studenten meer flexibiliteit moeten hebben in het kiezen van hun cursussen.

Q&A

Wat is het belangrijkste verschil tussen het traditionele idee van een carrièreladder en de manier waarop veel jongeren tegenwoordig tegen werk aankijken?

Volgens de spreker zien jongeren werk tegenwoordig eerder als een portfolio van projecten dan als een traditionele carrièreladder.

Waarop moeten scholen zich volgens de spreker richten als kennis gemakkelijk online beschikbaar is?

De spreker vindt dat scholen zich moeten richten op het aanleren van vaardigheden die niet online geleerd kunnen worden, zoals sociale vaardigheden en presentatievaardigheden.

Waarom zijn jongeren volgens het document vaak niet geïnteresseerd in traditioneel politiek activisme?

Het gesprek suggereert dat jongeren meer geïnteresseerd zijn in persoonlijke ervaringen en zelfontplooiing dan in de mening van anderen, en dat dit hun gebrek aan interesse in traditioneel politiek activisme kan verklaren.

Internet-toegang als nutsvoorziening? Volgens mij kan het (bijna)

De commotie rond het aangekondigde verdwijnen van het merk XS4ALL is best groot.

Kennelijk is er een gevoelige snaar geraakt. Niet iedereen neemt er genoegen mee om via een van steeds minder grote merken online te kunnen.

Persoonlijke snaar

Ook bij mij jeukt het nu. Ik koos met opzet voor XS4ALL, omdat ik toegang wilde tot het internet via een partij die me persoonlijk behandelde, en beter voor me leek te zorgen dan al die andere grote merken. Maar er is meer.

Toegang tot het internet zou voor iedereen gelijk beschikbaar moeten zijn. Stel je eens voor dat je in deze tijd niet meer online zou kunnen, dat zou een behoorlijke impact op je leven hebben, en niet ten goede.

Toegang tot het internet zou ook zodanig moeten zijn, dat je vertrouwen kunt hebben in de veiligheid. Privacy is een groot ding. En hoewel XS4ALL daarin niet meer zo ver gaat als in het begin, was wat mij betreft hun woord en werk op dat gebied geloofwaardiger dan dat van hun grote concurrenten. Check deze post van Karin Spaink.

#Commonize

En dan is er nog iets: mijn interesse in Bitcoin en Blockchain heeft zich de afgelopen jaren ontwikkeld naar de mogelijkheden om (nieuwe) digitale infrastructuren op te zetten, die zich niet laten schaken door commerciële partijen, zoals Google (Alphabet) en Facebook onder andere met het internet aan het doen zijn. De aanstaande Odyssey Hackathon voor Blockchain en AI heeft dat thema ook enthousiast omarmd.

Zou toegang tot het internet niet bij uitstek geschikt zijn om als een Commons op te zetten? Zeg maar, zoals een ouderwetse Nuts-voorziening, maar dan echt in de handen van iedereen en dus niemand in zijn eentje?

Ik ben zeker niet de enige die dat denkt:

https://twitter.com/jwwesselink/status/1089911194553585664

Haalbaar?

Ik heb twee redenen om te denken dat het haalbaar is (eigenlijk zelfs drie):

  1. Volgens deze bierviltjesberekening is het commercieel goed te doen om een nieuwe Internet Access Provider te starten (onder het voorbehoud dat je je diensten allereerst alleen via glasvezel aanbiedt, anders wordt het toch snel erg duur)
  2. Een aanbeveling uit de bierviljtesberekening is om een dergelijke nieuwe IAP te starten middels crowdfunding. Zoals we ondertussen op allerlei manieren (De Correspondent, bijvoorbeeld) gedemonstreerd hebben gekregen, is crowdfunding een geweldige manier om te marketen, klantenbinding op te bouwen, en te checken wat die klanten precies van je willen hebben. Dus: om de juiste klanten te verzamelen en te geven wat ze willen.
  3. Internet Toegang is moeilijk decentraal te realiseren. Het is superhandig om het door een bedrijf te laten faciliteren. Maar dat bedrijf moet dan niet op een gegeven moment uitverkoop doen, zoals XS4ALL deed in 1998. Bedrijven als Voys laten zien dat transparantie en openheid uitstekend combineren met zakelijk succesvol zijn EN heel tevreden klanten hebben.

Zo’n manier van het bedrijf starten en organiseren zou in ieder geval een goede stap zijn in de richting van een Commonized Internet Access Provider.

Volgens mij zou het moeten kunnen. 

Het ongemak van Zwarte Piet: wat nou als het jou zou overkomen?

Jahoor, Zwarte Piet. Daar is de discussie weer. Maar ondertussen is er wel het een en ander veranderd in de algemene opinie van Nederland. Lees daarvoor dit interessante artikel.

Bij de landelijke uitingen – van omroepen, bedrijven – is duidelijk waar het heen gaat met Piet: het kroeshaar, de dikke lippen en de gouden oorringen zijn verdwenen en hij zal steeds minder vaak zwart zijn, tot hij het helemaal niet meer is. Het verzet tegen de traditionele Zwarte Piet is verbreed van enkele activisten naar vele, vaak lokale actiegroepjes en een flink, spraakmakend deel van de bevolking. Talloze BN’ers keerden  zich inmiddels tegen Zwarte Piet en ook lokale (lees: stedelijke) politici (van vooral D66 en GroenLinks) doen dat steeds duidelijker. Wat vijf jaar geleden een marginale opvatting was, is nu mainstream geworden. Het veranderingsproces lijkt onomkeerbaar. – Bron

Mijn mening ten opzichte van Zwarte Piet was vijf jaar geleden ook anders dan nu. Ik realiseer me nu terdege dat hoe iets bedoeld wordt en hoe het ervaren wordt, twee verschillende dingen zijn. Ook (juist) als je er niet eerder over nagedacht had.

Maar hoe nu verder?

‘Langzaamaan Zwarte Piet aanpassen, zonder erkenning van de pijn die eronder ligt, leidt wel tot een andere Piet maar ook tot frustratie,’ zegt Verloo. ‘Zeker als racistische uitingen steeds normaler worden en de politiek zich daar nauwelijks tegen uitspreekt.’ En erkenning van de gevoelens van de voorstanders van Zwarte Piet? ‘Ja, ook dat is belangrijk. Al is dat een veel complexere zaak. In wezen gaat het hen niet om de figuur Zwarte Piet, daarvan ben ik overtuigd.’ – uit hetzelfde artikel als hierboven.

Wat mij betreft is het hemd echter nader dan de rok. Wie zich realiseert dat de huidige ordening van de maatschappij niet noodzakelijkerwijs voor altijd hetzelfde zal blijven, dient zich te realiseren dat zijn/haar positie in die ordening kan veranderen. Wat inhoudt dat er een moment kan ontstaan waarop je je zelf gediscrimineerd voelt, door traditie/gebruik. En als je je op dat moment teweer wilt kunnen stellen, zul je dat ook moeten gunnen aan de mensen die zich nu hard maken voor een gelijke behandeling.