Gisteren plaatste de Groninger muziekwinkel Tonika een vacature op hun Facebook-pagina voor een nieuwe medewerker verkoop. Een dag later weet zo ongeveer heel Nederland van het bestaan van de muziekwinkel, want de vacature maakte de tongen behoorlijk los.
De vacature was glashelder over de criteria: gitaarverkopers moeten leergierig zijn op het gebied van ukeleles, mandolines en banjo’s want die behoren ook tot het assortiment. En verder graag een beetje representatief, schrijft ze. ‘Snorren, baarden, piercings, tattoos, hoedjes, petjes en woeste haardossen, zullen ongetwijfeld rock ‘n roll zijn, wij zoeken dit niet in ons team.’ (bron: dvhn.nl).
Oprechte en authentieke taal, of je het er nu mee eens bent of niet.
En dat, zo bleek, schoot de klanten van Tonika in het verkeerde keelgat. Want die zijn regelmatig voorzien van snorren, baarden en wat dies meer zij. Ze zijn tenslotte muzikanten en muzikanten, zo blijkt, laten zich niet bekritiseren op hun uiterlijk. Opvallend genoeg kunnen ze het minder waarderen wanneer een muziekwinkel zich kieskeurig toont.
Luttele uren na plaatsing van de vacature, en na eerst nog een aanvullend bericht geplaatst te hebben, besluit Tonika de gewraakte vacature maar weer te verwijderen (een screenshot vind je hier). De zoveelste casus van ‘Zo moet je het dus niet doen op Social Media’, claimen velen. Maar ik ben het daar niet mee eens.
De boze, bebaarde klanten van Tonika hebben wat mij betreft hun tijd verdaan. Ze zijn gewoon teleurgesteld dat een muziekwinkel hardop zegt waar het wat hen betreft op staat: verkoop. Niks mis met passie, maar de kachel moet branden dus de spullen moeten effectief en efficiënt verkocht worden. En dus zoekt deze muziekwinkel een verkoper die dat kan.
Die boze, bebaarde klanten van Tonika hebben boter op hun hoofd.
Uit eigen ervaring (met Tonika, en andere muziekwinkels) weet ik dat je als muzikant je spullen dáár koopt, waar ze het goedkoopst zijn, of waar de service je het meeste aanstaat of waar je het minst ver voor hoeft te fietsen. En of de verkopers dan wel of niet op je lijken, is bij lange na niet het belangrijkste criterium.
Vandaag maken de bebaarde klanten van Tonika zich dus erg druk, en volgende week kopen ze hun spullen gewoon weer daar waar het ze het beste uitkomt, en dat zou best weer Tonika kunnen zijn.
En wat betreft die zogenaamde Social Media casus: there is no such thing as bad publicity.
Leuk verhaal, maar ik denk dat je de essentie mist. Het hebben van een snor, baard of als je roker bent (dat stond er ook in) staat helemaal los van of je een goede verkoper bent. Ze impliceren hiermee dat snor-, baarddragers of rokers niet geschikt zijn als goede verkoper of niet representatief zijn.
Ik ben met je eens dat hoe je eruit ziet, niet echt veel zegt over je verkoop-skills. Maar Tonika zegt nergens dat zij dat wel vinden. Ze vertellen alleen maar wat ze niet willen. De conclusie dat zij besnorde rokers kennelijk geen goede verkopers vinden, hebben de lezers zelf verzonnen.
Ik ben het met je eens dat de reactie op dit verhaal op veel plekken wat overtrokken was. En ik ben ook van mening dat dit niets met social media te maken heeft. Ik ben het zelfs met je eens dat een salesman of salesvrouw representatief moet zijn.
De vraag is wat ‘representatief’ is. Prima dat ze vragen naar “een smooth talker”(een extravert) en ook prima dat ze iemand zoeken die “het leuk vind om met een goed verhaal te verkopen” en ook prima dat ze vragen om “flair” (al heb ik geen idee wat dat is).
Maar wie zegt dat een snor, baard of tattoo niet representatief kan zijn? En waarom zou iemand die een netjes onderhouden stel bakkerbaarden heeft geen sale kunnen doen?
Ik heb in de loop der jaren bij verschillende bedrijven denk ik zo’n 70 tot 80 mensen aangenomen en gecoached. Veelal in commerciële (consultancy) functies. En ik heb nooit een correlatie kunnen ontdekken tussen oppervlakkige zaken als een snorren, baarden en tattoos en de mate van succes van zo´n consultant.
Uiteraard is er ergens een punt waarbij die dingen doorslaan in slonzigheid. Maar dat neemt niet weg dat er hele goede salesmensen zijn met een (goed onderhouden) haardos, een manke poot, een subtiele tattoo of een sik.
Deze vacaturetekst zegt dus vooral iets over de slechte HR-kennis van de mensen bij Tonika. Blijkbaar selecteren ze niet op saleskwaliteiten, maar op een soort vage aanname van een subjectief, bevooroordeeld beeld dat zij hebben bij een ideale kandidaat. Dat is gewoon lui personeelsbeleid.
Als ze die zin over de piercings weg hadden gelaten, hadden ze een prima vacaturetekst waarin representativiteit en saleskwaliteiten duidelijk naar voren komen. Ze hadden zelfs kunnen zeggen `We zoeken geen muzikant die sales wil doen, maar een salesman of vrouw met verstand van muziek. `
Natuurlijk moet een salespersoon gewoon sales binnenslepen. En daarvoor moet je (in de copntext van je doelgroep!) representatief zijn. Maar er is een moment waarop ‘representativiteit’ doorslaat in discriminatie. En deze vacature komt daar akelig dichtbij.
Niets boter op het hoofd dus. Maar oprecht protest omdat Tonika hier te ver gaat. Ook in een puur commercieel speelveld kan een greintje moraal en trots geen kwaad.
Dan de marketingkant: Er bestaat wel zoiets als bad publicity, zeker in social media. Check een willekeurige social marketingcase en je ziet dat de dooddoener “there is no such thing as bad publicity” een holle frase uit de vorige eeuw is.
Ha Remy, dank voor je uitgebreide reactie. Ik ben het met je eens dat iemands uiterlijk geen directe relevantie heeft voor iemands verkoopvaardigheden. Ik denk ook dat de vacature-tekst onhandig was opgesteld.
Volgens mij heeft Tonika eerder teveel trots dan te weinig, en zijn ze zich mogelijk wat te weinig bewust van hun eigen moraal versus die van anderen.
Maar ik blijf bij mijn standpunt dat de meeste boze reageerders boter op hun hoofd hebben. Iedereen weet dat je uiterlijk en je presentatie een rol spelen bij sollicitaties, en Tonika was (extreem) duidelijk in hun verwachtingsmanagement.
Dat ze daarmee hun klanten ineens ook deden beseffen dat het bij Tonika niet om de passie voor muziek gaat, maar om harde pegels is grotendeels op het conto van die klanten te schrijven. Iedere klant die nog niet doorhad hoe Tonika zaken doet, heeft niet opgelet. Iedereen die meehuilt zonder er geweest te zijn heeft dubbel boter op zijn hoofd.
Ik ken Tonika als winkelend muzikant en trek een aantal conclusies uit de vacature:
1) Het is niet slim om klanten te laten weten wat voor verkopers je zoekt: geen enkele klant wil weten dat het verkopers alleen om sales gaat, of je nu de mediamarkt bent of Tonika. Daarnaast is de muziekinstrumentenhandel voor de klant een wereld waar emotie een grote rol speelt: je voelt binding met wat je koopt. Niet slim om die vacature voor smooth-talking salestijger dus op facebook te zetten, waar de klant ook zit
2) Kritische klanten zoeken service of goede prijs. Voor de goede prijs hoeven ze niet naar Tonika. Daar voorzien Musicstore, Musik Produktiv en Thomann in Duitsland veel beter in. In een markt die steeds meer naar online verkoop verschuift gooit Tonika zeker haar eigen glazen in.
3) Geloof het of niet: service is waar het om draait. Tonika concurreert niet op prijs, en getuige de misplaatste vacature (voor klanten te zien) hechten ze ook weinig waarde aan hun klant: het gaat in eerste instantie om sales en looks, en pas daarna om vakkennis. Ik snap best dat men zich gedenigreerd voelt door hoe Tonika een groot deel van haar klantenkring (hopelijk onbewust) stigmatiseert.
Natuurlijk zijn de reacties op facebook overtrokken, maar ik snap heel goed dat een vacature als deze nogal wat vragen opwerpt bij potentiele en bestaande klanten.
Een voorbeeld van rechtlullen wat krom is, Lykle. Hou nog even vol en dan is ook jouw enige redding nog, net als Tonika, te verzinnen dat je doodsbedreigingen krijgt.
Tonika had kunnen volstaan met een formulering als “wij zijn nadrukkelijk niet op zoek naar een rock-and-rollhero of gitaarvirtuoos, maar naar een goede verkoper die representatief is voor onze winkel”, dan was er geen enkel probleem geweest.
Het is de persoonlijke (niet-zakelijke, niet-objectieve) invulling die er aan gegeven wordt die ronduit verwerpelijk is. Het betreft hier geen contactadvertentie, het gaat om een personeelsadvertentie.
Dat het niet strafbaar is betekent nog niet dat het geen discriminatie is. Ga de definitie maar eens zoeken op Wiki.
Ha Jacob, ik denk dat Riekus hele zinnige argumenten geeft, en ik ben het daar ook mee eens. Ik denk echter ook, op basis van mijn eigen ervaring met de winkel, dat zij de gepassioneerde muzikant niet echt als doelgroep zien, en dat het hen dus niet zoveel uitmaakt of ze die schofferen. Dus dat je je er druk om maakt, is meer je eigen probleem dan dat van Tonika.
en wat is dan het probleem, Sandra? Jij weet kennelijk al lang waar je wel en niet wilt winkelen. Dat een winkelier een keer expliciet formuleert wat hij wél wil, maakt dan toch niet echt uit voor jou?
Hoi Daan, dat je ergens een reactie kan intikken wil nog niet zeggen dat je niet beter je best moet doen om een redelijke argumentatie op te bouwen.
Ik ben niet heel bekend met aanbod aan muziekzaken in Groningen, maar ik mag toch hopen dat er buiten Tonika nog een zaak is die wel degelijk iets geeft om de gepassioneerde muzikant (Westerhaven schijnt een stuk leuker te zijn hoorde ik). Ik begrijp als geen ander dat dit een slinkende markt is – net als platenspeciaalzaken – met weinig winstmarge. Mijn tip voor de muzikant in Groningen die wel goede service, een eerlijk advies en gepassioneerde salesmensen zoekt zou dan zeker Hit It in Roden zijn. Al specialiseren die wel in alleen drums
Ik moet helemaal niks. Jij moet zo nodig een blog bijhouden, ik niet.
Oh, pardon! #godcomplex
Lykle, ik ben heel verbaasd over je reacties. Deffensief, scherp en venijnig.
De afsluiting ‘is meer je eigen probleem’: bedoel je daarmee dat je de discussie niet aan wilt? Want het laat weinig ruimte voor verder gesprek.
En dan dit: ‘op basis van mijn eigen ervaring met de winkel, dat zij de gepassioneerde muzikant niet echt als doelgroep zien, en dat het hen dus niet zoveel uitmaakt of ze die schofferen’
Wat zeg je nu: je kent de winkel en hun filosofie en maakt daaruit op dat gepassioneerde muzikanten niet tot hun doelgroep behoren. Vind je het kies dat op internet te ventileren? Vinden zij het ok dat jij hun marketingstrategie openbaar maakt?
En dan zeg je dat het hen niet uitmaakt dat ze mensen schofferen die niet tot hun doelgroep horen. Dat is ook gek. Waarom zou je überhaupt willen schofferen, waarom zou het je niet uitmaken als het gebeurt en bovendien, waarom ga je je dan verbazen over reacties van geschoffeerde mensen. Dat wist je toch immers al.
Wat wilde je met je stukje bereiken?
Ha Rick,
Als ik de discussie niet aan wilde gaan, had ik me er niet in het openbaar over uit gelaten.
Ik probeer te formuleren dat het mij verbaast dat mensen zo gechoqueerd kunnen zijn door een dergelijke uiting van een bedrijf, terwijl (in mijn ogen) de klanten die daar regelmatig komen toch hadden moeten kunnen waarnemen dat het bij het bedrijf meer om verkoop dan om service en passie gaat.
Dat het niet slim was van het bedrijf, daar kunnen we het allemaal over eens zijn. Maar dan nog. Waar komt die enorme boosheid vandaan? Voelen we ons verraden door een bedrijf dat zo openlijk zijn prioriteiten kenbaar maakt?
Ik ben benieuwd wat jij met jouw reactie wil bereiken?