Toeval bestaat niet. Schreef ik gisteren nog dat ik ben begonnen met het formuleren van vragen, die we kunnen helpen om me verder te ontwikkelen, lees ik vanochtend deze mooie parafrase van Jason Fried over Clayton Christensen.
Clayton Christensen is bij veel mensen vooral bekend van zijn boek “The Innovator’s Dilemma”. In zijn nieuwste boek “How will you measure your life” deelt Christensen inzichten die zowel de zakelijke als persoonlijke wereld betreffen.
Jason schrijft waarom hij Clayton Christensen een inspirerende persoon vindt, en schrijft vooral getroffen te zijn door zijn formulering over hoe mensen leren.
“Vragen zijn plekken in je geest waar antwoorden in passen. Zolang je de vraag niet gesteld hebt, kan het antwoord nergens in. het antwoord raakt je geest en ketst af. Je moet de vraag stellen – je moet het willen weten – om de ruimte open te stellen waar het antwoord in past.”
Welke vraag stel jij?
Wat is de eerste vraag die in je opkomt?
In de blogpost van een dag later staan er al een paar. Maar waar ik onder andere mee begin was “Hoe kun je zo autonoom/onafhankelijk mogelijk leven, en toch waardevol in verbinding blijven met de wereld om je heen?”
Ik vermoed dat je dat al deed, toch? Het is een soort uitgangspunten, een soort voorwaarde. Maar het is best complex omdat ik al gelijk denk: wat versta jij onder autonoom/onafhankelijk? Dat is altijd relatief denk ik, omdat ieder mens afhankelijk is. En daarmee dus altijd in verbinding is met de wereld om hem/haar heen.
Ja, voor een deel deed ik het al. Maar nu probeer ik het scherper te benoemen, en te bewaken.
En ik realiseer me terdege dat het complex is. Daarom schreef ik ook dat ik niet op zoek ben naar ‘het antwoord’ maar de vraag gebruik om te onderzoeken en meer inzicht te krijgen.
aha, ik snap je! succes ermee!